Uithoorn – Hun avontuur in Indonesië was een ervaring om nooit meer te vergeten voor Benjamin (18) en zijn broer Boudewijn (21) Klooster. Drie weken deden ze vrijwilligerswerk in afgelegen dorpjes aan de andere kant van de wereld. Begin augustus kwamen ze terug en eigenlijk zijn ze alle gebeurtenissen nog aan het verwerken.

“In november las ik een mailtje van Hogeschool Inholland”, begint Boudewijn die daar de Pabo-opleiding volgt. “Ik kon doen alsof ik het niet gelezen had, maar ik was bang dat ik daar later spijt van zou krijgen.” Tot eind juni waren er zes bijeenkomsten waarin de broers meegenomen werden in het proces. Er gingen 21 Nederlanders mee, die na een lange reis van 28 uur aankwamen. “Het was de eerste keer dat we zo ver van huis waren. Ik had een jetlag en moeite met acclimatiseren”, bekent Boudewijn. “Maar de volgende dag was dat weer over.” De groep werd opgehaald door studenten van de universiteit daar en maakten kennis met vrijwilligers uit andere landen. In de weekenden maakten ze uitstapjes met elkaar. Verder verbleven ze in drie verschillende dorpen.

Gastgezin
“We hebben geleefd als de dorpelingen”, vertelt Boudewijn. “Ik sliep bij het dorpshoofd en had een eigen kamer met een bed. De huizen zijn minder luxe dan ze aan de buitenkant lijken. Onze behoeften moesten we doen in een gat in de grond en de douche was een bak met een emmer koud water.” Benjamin verbleef bij een gezin in het dorpje Rejosari. “Er waren twee bedden, maar ik sliep op een matras. In de badkamer zat een gat in het plafond. Het gastgezin was heel lief en zorgzaam, dat merkte ik vooral toen ik ziek was, toen werd er goed voor me gezorgd.” De gezinnen die vrijwilligers opvingen, kregen elke dag een ton met water van de universiteit. “Door het warme klimaat is belangrijk om goed water te drinken, maar het water in Indonesië kun je niet drinken.” 

Werkzaamheden
Er waren fysieke en non-fysieke werkzaamheden. “Ik heb onder andere een stoepje gelegd, lampen vervangen, tafels en stoelen in elkaar gezet, een voetenwasbak bij de moskee gemaakt en de muren van het dorpshuis geverfd, dat was veel werk”, somt Benjamin wat werkzaamheden op. Hoewel hij eigenlijk een opleiding in de zorg volgt, heeft hij het werk als leuk ervaren. “Er waren elke dag twee projecten om uit te kiezen.” Boudewijn heeft uitleg gegeven over sociale media en Engelse les onderwezen aan kinderen. “Ze waren heel enthousiast. Er was een tolk bij die mijn uitleg vertaalde. De volgende dag wisten ze het nog. In Nederland moeten kinderen stil zijn, maar in Indonesië is het normaal dat kinderen door de leerkracht heen schreeuwen. Ik vond het bijzonder om aan de andere kant van de wereld les te geven.”

Bij terugkomst ontving Boudewijn een videoboodschap om hem te bedanken. “Toen kwamen de tranen. Op het moment dat je daar bent sta je er niet bij stil, maar toen werd ik geconfronteerd met de impact die het gehad heeft en dat kwam wel binnen.” 

Afscheid
Benjamin bevestigt: “De dorpelingen waren zo dankbaar, gewoon omdat wij er waren. Ze zijn heel gastvrij en we werden vaak op de foto gezet.” Achteraf realiseert hij zich dat hij in Nederland vaak mopperde, maar dat de mensen in Indonesië zo dankbaar zijn, terwijl ze veel minder hebben. Ook hun levensstijl is veel rustiger. “Hier moet alles snel gedaan worden. Daar beginnen ze zonder plan en als dat niet werkt, passen ze het plan aan.”

Op het eind was Benjamin ook wel weer blij dat hij weer naar huis ging. “Bij de afscheidsceremonie kwam het besef dat het voorbij was. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en het heeft me meer zelfvertrouwen gegeven. Ik vond het een gave ervaring, maar ik had ook wel zin om naar huis te gaan om mijn vader te zien, en de cavia.”

Ook Boudewijn heeft meer zelfvertrouwen gekregen door deze ervaring. “Je bent op jezelf aangewezen en dan merk je dat het lukt om door stressmomenten heen te komen. Als toekomstig leerkracht wil ik mijn leerlingen meegeven dat het belangrijk is om open te staan voor andere culturen. Ga op ontdekkingsreis, blijf niet in je comfortzone. Mijn comfortzone is groter geworden.”