Regio – Als het aan Amicitia ligt, krijgen we een vreugdevolle Kerst. Vrijdagavond 15 december j.l. zong het oratoriumkoor onder leiding van dirigent Toon de Graaf in een uitverkochte Schutse twee werken waarin de vreugde centraal staat: de ‘Coronation Anthems’ van Händel – vreugde over de kroning van een nieuwe koning – en het ‘Magnificat’ van Rutter – de lofzang van Maria waarin zij haar vreugde uitzingt over een ander soort koning…

Theatrale Händel
Amicitia kon heel goed overweg met de theatrale koormuziek van Händel, die hij componeerde voor de kroning van George II in 1727. De orkestrale inleiding van het bekende ‘Zadok the Priest’ werd op magisch wijze gerealiseerd door het onvolprezen Promenade Orkest. Het klonk gedragen, verwachtingsvol, geheimzinnig, direct gevolgd door de eerste, zeer krachtige uitbarsting van het koor – en het publiek wist meteen: dit is goed, dit wordt een prachtige avond. En dat werd het ook.

Afwisseling van koor en sopraan   
Een vondst was het om de Anthems af te wisselen met twee aria’s uit de ‘Messiah’ van Händel. De stralende stem van sopraan Titia van Heyst, zonder overmatig vibrato, vulde met gemak De Schutse. In ‘Rejoice greatly’ viel naast het gemak van zingen haar expressie op, zoals een heerlijke, extra ‘duw’ op het ‘Shout!’ – daar wordt een mens blij van. Nu eens zong Amicitia licht stromend, innig, dan weer krachtiger, van ingehouden vreugde naar uitbundigheid. In de triomfantelijke laatste Anthem droegen orgel, trompetgeschal en tromgeroffel bij aan de feestvreugde.

Swingen met Rutter 
John Rutter (1945) liet zich voor zijn ‘Magnificat’ inspireren door de vreugdevolle feestdagen voor Maria in o.a. Spanje, waar mensen de straat op gaan om met dans en processies de Jonkvrouw te eren. Het moet dus swingen – en dat deed het! Een ‘heupwiegend’ AMICITIA wist het jazzy, ‘verende’ karakter van het stuk uitstekend voor het voetlicht te brengen.

Zachte krachten
Maria zingt over ‘zachte krachten’ die overwinnen, maar daar is wel degelijk krácht voor nodig. In het ‘Fecit potentiam’ (‘Hij heeft zijn kracht getoond’) verklankten de mannenstemmen die kracht op indrukwekkende wijze. In de andere delen had sopraan Titia van Heyst een groot aandeel: haar stem mengde prachtig met die van het koor en waar nodig kwam zij er met veel  souplesse stralend bovenuit. In het slotdeel keerde de swingende beginmelodie weer terug en voerden koor en orkest het publiek naar een extatische climax, gevolgd door een ovationeel applaus.

Chemie
De chemie tussen Amicitia en dirigent Toon de Graaf en niet te vergeten repetitor Eric-Jan Joosse – de stille kracht – is na Amicitia de ‘Petite Messe Solennelle’ van Rossini zingt, begeleid door harmonium en twee vleugels.