Aalsmeer – Bijna dagelijks, tegen de tijd dat het gaat schemeren, loop ik naar het eind van de landtong bij onze ark, om te kijken naar het zonlicht dat achter de horizon verdwijnt. Ik kan het meestal niet laten om van dat moment een foto te maken. Honderden foto’s van het ‘plekje’ heb ik inmiddels gemaakt met allemaal een eigen unieke sfeer. Het is het rustgevende zen-momentje van mijn dag. Gebiologeerd kijk ik minutenlang tot de zon haar licht laat schijnen op de maan. De verlichte maan zal vanaf nu haar eigen verhaal aan de nacht vertellen. Nooit is het uitzicht hetzelfde, terwijl ik ‘het plekje’ met de half verrotte schoeiingen, boten aan de steigers in de haven, de hoge bomen, het water en de hemel blindelings kan schilderen. De zon tovert duizenden kleuren, van goudgeel naar dieppaars, roze en knaloranje. Het geluid van het kabbelende of woeste water, de ruisende of zwiepende bomen, het is altijd anders. Vogeltjes zingen tot het zonlicht verdwijnt en bij de laatste stralen verstillen zij. De wind maakt fantasiefiguren in het palet van kleur, of de wind doet niets, dan blijven de kleuren aan de hemel staan, tot de duisternis valt….

‘Naar de Nacht’

Niet iedere dag is het voor ons een knalkleurenspel. Mijn schilderij, ‘Naar de Nacht’, is een diepzwart doek met een zwartblauwe onderlaag. De horizon op het schilderij is moeizaam te onderscheiden in het zwarte geheel. Slechts een paar oplichtende vlakjes en een minuscuul lichtlijntje, tussen land en lucht, stralen rust en stilte uit. Bij een grijze hemel of verregende grauwe dag, waarbij de zon zich bijna niet laat zien, lijkt het – veelal romantische – plaatje van de namiddag misschien voor het oog wat deprimerend, dat zie ik anders. Het is gewoon een dag van vijftig tinten grijs en óók dit fenomeen is wonderschoon. Als ik met nare grauwe, kleurloze regendagen op ‘het plekje’ sta, zie ik, hoe subtiel dan ook, flarden zonlicht achter de wolken. De grens tussen hemel en aarde vervaagt. Als op deze dagen de zon dan eenmaal is verdwenen, is het gelijk aardedonker op de Poel.

‘Mijn plek’

Voor mij is ‘de plek’ magisch door het spel van bomen en licht, met de klanken van de natuur, met de stilte van de nacht, met in de winter de stormen en woeste golven en in de lente met de vogels en de kikkers. ‘Mijn plek’ zou zonder het enorme wateroppervlak van de Westeinderplassen, met haar spiegelgladde wateroppervlak of woest schuimkoppende golven deze pure magie nooit hebben….  

Reageren: Bob, Bob.plaswijck@planet.nl