Aalsmeer – Na een drukke decembermaand vlogen wij, voor een paar weken, naar een zonovergoten eiland, omarmd door de Atlantische Oceaan en badend in het licht. Wij maakten, op blote voeten, lange strandwandelingen door de branding, genoten van elkaar en de schitterende natuur van zand, zee, kleur, golven, schuimkoppen en de mooiste zonsondergangen van Europa. Na deze relaxte weken, vol nieuwe energie, reisden wij weer naar huis waar het kacheltje op ons wachtte om weer opgestookt te worden. Bij dit kacheltje begint mijn volgende verhaal….

Kruiend ijs

De pelletkachel brandt volop naast de bank waarop ik, met een plaid en veel kussens om mij heen, zit en kijk verwonderd naar het schouwspel van de helderblauwe lucht. De wolken proberen elkaar te domineren; schaduwwolken, bijna zwart, verliezen hun kracht tegen spierwitte zonovergoten exemplaren. De zon speelt, door haar laagstaande positie, met de bomen en maakt de mooiste kleurschakeringen naast hun schaduwen dankzij een vochtige atmosfeer. Het fel-goudgele zonlicht doet wonderen, met de restanten van een dunne ijsvloer, in de haven van het fort. Flinterdunne laagjes van het bijna gesmolten kruiend ijs staan rechtop, als stoere volwassen ijsschotsen. De zon speelt met deze verticale mini-randjes van ijs en worden diamanten. Onze huiswaterkip zwemt vrolijk tussen de oogverblindende ijsschotsjes heen en weer waardoor er een caleidoscopisch effect ontstaat dat zich weerspiegelt in de boeg van een boot.

Kip

De sneeuw van vannacht en de ijsdruppels aan de struiken zijn nog rijkelijk aanwezig en glinsteren in het mooie namiddaglicht. Tussen het herfstblad piepen de groene loten van narcissen, sneeuwklokjes staan te popelen om hun pracht te mogen laten zien. Vogels laten zich, buiten een ekster om die vandaag het rijk alleen heeft, niet zien deze namiddag in onze bosachtige tuin. De ekster doet zich tegoed aan wat restanten van het kippenvoer dat nog in haar ‘weitje’ te vinden is. Mijn oude kip, die al jaren alleen was, na de dood van haar acht zusters, overleed vorige week. Het is gek, maar ik was aan haar en zij aan mij verknocht. Lopen kon ze niet meer goed en ik tilde haar het laatste half jaar ‘s avonds het binnenhok in en haalde haar ‘s morgens weer uit haar strooien bed. Dit ging gepaard met veel gemor omdat ze liever binnen bleef, maar als ze dan haar stronkje witlof kreeg, kakelde ze, bijna mompelend en keek mij vrolijk en dankbaar aan. Ach, het is door haar dood een beetje stil geworden in de tuin. Kip’s vriendin, de waterkip, loopt nog dagelijks zenuwachtig door het ‘weitje’ op zoek naar haar oude vriendin.

De kleur van warm zand

Op het kleine rieteiland naast de ark zijn de stinksigaren (Typha latifolia) ‘ontploft’ en okerkleurige pluizen krijgen, door een zonnestraal, de kleur van warm zand van het eiland in de oceaan. De rietpluimen, dode takken en mossen op de drijvende sudde, maken het geheel tot een romantisch winters arrangement. Pas in het voorjaar als het nieuwe leven zich aandient zal ik de oude vergane takken afknippen.

Het begint te schemeren, de zon verlaat de spannende lucht en laat ons achter in het donker. Ik trek de gordijnen dicht en steek wat kaarsjes aan…. Een uurtje voor het raam naar deze ‘winterschoonheid’ kijken doet wonderen, het stemt mij vrolijk en maakt de herinnering aan het eiland in de zon zoet.

Bob, bob.plaswijck@planet.nl