Door Joke van der Zee

Aalsmeer – Franka Riesmeijer (35 jaar) is geboren en getogen in Gelderland, verhuisde naar Groningen – waar zij ook studeerde – en woont nu tien jaar in Aalsmeer. Ze is moeder van Max en getrouwd met Bart. Franka werkt in Amsterdam als coördinator jeugd- en jongerenwerk.

Wat heb jij precies met muziek, speel je bijvoorbeeld een instrument? 

“Ik heb geen talent voor het maken van muziek, mijn zangstem is vergeleken met die van een roerdomp en helaas kan ik dat niet ontkennen. Toch zing ik heel graag mee met muziek. Ik dans vol enthousiasme en zonder gehinderd te worden door enig bewustzijn van ritme. Ik heb de hele dag muziek aanstaan, van musicals tot ‘ouwe lullen rock’, van metal tot k-pop, van Portugeestalige versies van David Bowie tot schattige ‘pop-met-lieve-meisjesstemmen’.”

Je schrijft voor het blad ‘Mondig’, kun je daar iets over vertellen?

“Mondig is een maandblad voor Doopsgezinden in Nederland. Het is een Doopsgezind blad maar toch is niet elk onderwerp specifiek kerkelijk. Er is altijd een stuk over de Bijbel, nu een prachtige serie over hoop, een columnreeks over erfgoed, maar we hebben ook interviews en stukken die niet over religie gaan, als het maar bij het thema past en inhoud heeft. Ik heb een lopende column over de favoriete muziek van mensen, kerkelijk en gewoon wat je op de radio zou horen.”

In de Doopsgezinde diensten is er ruimte voor muziek, verschilt dat (en hoe) van andere kerken?

“Veel van de liederen die we zingen komen uit het Liedboek, dat wordt bij veel kerken gebruikt. Er zijn ook andere bundels, met andere tradities. Ik ben altijd blij als er een lied uit ‘Iona’ komt, dat is van een klooster aan de Schotse kust. Er zijn ook Doopsgezinde klassiekers, zoals ‘Ik hoor de winden Gods vandaag’, die iedereen uit volle borst mee zingt.” 

Wat is voor jou een mooie muzikale herinnering?

Ik kan zoveel muziekmomenten bedenken, concerten, dansend in de keuken, straatmuzikanten en meer. Ik heb drie herinneringen die ik hier graag deel: Op vakantie met een groep vrienden, bij een raar kroegje aan het strand met piratenversieringen en op de achtergrond klonk muziek. Del Shannon – Runaway speelde en Bart en ik deden tegelijkertijd, zonder enige aankondiging of aanleiding het rare stemmetje in het refrein na, niet wetende dat de ander dat ook zou doen. Dat is misschien wel het moment dat ik voor hem ben gevallen. 

En: Op zondagochtend ontbeten we altijd met elkaar als gezin. Mijn ouders bakten broodjes, kookten eitjes en als het dan tijd was dat we allemaal naar beneden kwamen draaide mijn vader heel hard ‘Easy’ van The Commodores. De ochtendtune van de zondag, Because I’m easy like Sunday morning’, was toen we echt jong waren een teken om te stoppen met spelen, toen we tieners waren een oproep om soms met een kleine kater toch aan te schuiven.

En deze: Max was net drie dagen oud, mijn man en ik waren meer overweldigd dan ooit tevoren en midden in de nacht was ons kleine kindje wakker. We hebben knuffelend en met z’n drietjes op bed muziek geluisterd, liedjes die we aan onze zoon wilden laten horen en nu eindelijk konden spelen. Huilend naar ‘For You’ van Laura Marling geluisterd: Now that I have you, I will not forget what a miracle you are. No childish expectation, love is not the answer but the line that marks the start.”

Aangeleverde foto: Franka met haar man.